Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Αίγειρος Ροδόπης



Η Αίγειρος είναι ένα χωριό 11 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Κομοτηνής,στον Νομό Ροδόπης το οποίο ιδρύθηκε το 1923.

Στο χωριό ζουν Θρακιώτες πρόσφυγες από τη Μούζαλη και το Καβακλί της Ανατολικής Ρωμυλίας και από την περιοχή της Κεσσάνης της Ανατολικής Θράκης. Επίσης εδώ έχουν εγκατασταθεί και λίγες οικογένειες Ποντίων.

Ο κεντρικός ναός της Αιγείρου είναι αφιερωμένος στον άγιο Αθανάσιο· οι πληροφορητές μας επισημαίνουν πως οι Καβακλιώτες ήθελαν να αφιερώσουν το ναό στην Αγία Τριάδα, επικράτησε όμως η άποψη των Κεσσανιωτών για τον άγιο Αθανάσιο, επειδή ο ιερέας του χωριού είχε έρθει απ’ την Κεσσάνη.
Το κεντρικό πανηγύρι του χωριού είναι αφιερωμένο στον άγιο Αθανάσιο (18 Ιανουαρίου) και περιλαμβάνει τα τυπικά στοιχεία ενός θρακιώτικου πανηγυριού·,με το καθιερωμένο κουρμπάνι.

Οι πρόσφυγες από την περιοχή του Καβακλί της Ανατολικής Ρωμηλίας, που εγκαταστάθηκαν στην Αίγειρο και τη Μεσσούνη του νομού Ροδόπης έφεραν μαζί τους την αμπελοκαλλιέργεια, μαζί με τις παραδόσεις, τα ήθη, τα έθιμα και την ανάμνηση της θρακικής τους πατρίδας. Ανάμεσα στα λιγοστά τους υπάρχοντα, που διέσωσαν στη προσφυγιά, ήταν και τα γεωργικά εργαλεία της καλλιέργειας του αμπελιού, οισβανάδες, οι τσάπες, ταδικέλια, οι κόσες και ταπατόφκιαρα, εργαλεία που στο μεγαλύτερο μέρος τους συνεχίζουν να χρησιμοποιούν κατά την καλλιέργεια του αμπελιού, παρά την αναμφισβήτητη εισαγωγή νέων τεχνικών και μηχανικών μέσων σ’ αυτήν. Κατά την προφορική παράδοση της περιοχής, ανεπιβεβαίωτη όμως από ιστορικές πηγές, έφεραν μαζί τους και βέργες από τις ποικιλίες που καλλιεργούσαν στην πατρίδα (παμίδι, μαυρούδι, σέφκα), τυλιγμένες σε βρεγμένες κουβέρτες, ώστε να συνεχίσουν την παραγωγή σταφυλιών και κρασιού στους τόπους της νέας εγκατάστασής τους.
Το αμπέλι αποτελεί, κατά την αντίληψη του λαού, ευλογημένο φυτό, που συνδέεται άμεσα με την χριστιανική λαϊκή λατρεία, αφού το κρασί που παράγεται απ’ αυτό είναι απαραίτητο για την τέλεση του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας, του κέντρου της μυστηριακής και λατρευτικής ζωής του ορθοδόξου χριστιανού.
Έκφραση αυτής ακριβώς της τιμής είναι και η σημασία που οι κάτοικοι της Αιγείρου αποδίδουν στη γιορτή του αγίου Τρύφωνα (1 Φεβρουαρίου), του παραδοσιακά καθορισμένου αγίου – προστάτη των αμπελοκαλλιεργητών και των οινοπαραγωγών. Την ημέρα της εορτής του αγίου επισκέπτονταν τα αμπέλια, μεταφέροντας κρασί, ούζο και μεζέδες, για ένα γλέντι που θα γινόταν μέσα στον ίδιο τον εξαγιασμένο χώρο παραγωγής. Για να κάνουν πιο ζωντανή τη συνείδησή τους την παρουσία του αγίου στα χωράφιά τους, αλλά και για να προκαλέσουν μαγικά και συνειρμικά την βοήθεια και την προστασία του, καθώς έμπαιναν στο αμπέλι τους φώναζαν:
Πού ‘σαι, πού ‘σαι Τρύφωνα, για να τους απαντήσει άλλη παρέα, από γειτονικό αμπέλι: ‘Δώ ‘μαι, ‘δώ ‘μαι Τρύφωνα, πίσω από τα μαύρα και τα άσπρα σταφύλια. Ακολουθούσε γερό γλέντι, κατά το οποίο οι παρέες επισκέπτονταν η μία την άλλη και αντάλλαζαν μεζέδες, ενώ η όλη εκδήλωση επισφραγιζόταν και από αγώνες πάλης.

Τα τελευταία χρόνια η Αίγειρος υπήρξε και πρωτεύουσα του καποδιστριακού δήμου Αιγείρου.

Από την ιστοσελίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Αιγείρου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου