Ο κ. Σελτσούκ Ντούρανλαρ , καθηγητής Κοινωνικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Αδριανούπολης , έγραψε στην επιφυλλίδα του στην εφημερίδα Γενί Γκιουν στις 14 Ιουνίου 2011:
Εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα περίπου , ζούμε πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές που γίνονται με απίστευτη ταχύτητα . Από την οικονομία στην πολιτική , από την κοινωνική πολιτική στον πολιτισμό , η αλλαγή που αρχίζει να φαίνεται σε κάθε τομέα (και οι επιπτώσεις της) εκφράζεται με την έννοια «παγκοσμιοποίηση » . Σαν να εμφανίστηκαν οι άνθρωποι για να πλησιάσουν πολύ περισσότερο ο ένας τον άλλον .
Φίλοι από τις δύο όχθες του νερού
Πρόθεσή μου δεν είναι να σας εξηγήσω αυτό το θέμα , σωστότερα αντί να χαθούμε μέσα σε αυτές τις έννοιες , θέλω να σας μιλήσω για τις φιλίες που κερδίζονται ανάμεσα σε αυτούς που πάνε από την Αδριανούπολη στην Ορεστιάδα ή το αντίθετο , ανάμεσα σε αυτούς που έρχονται από εκεί προς τα εδώ ( το μέρος δεν έχει σημασία ) . Θέλω να αναφερθώ στους ανθρώπους που θέλουν να είναι φίλοι ή , σε αυτή την περίοδο που είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να κρατήσεις φιλίες , που φέρονται τόσο εγκάρδια και θερμά , αν και σε βλέπουν για πρώτη φορά .
Ήταν Μάιος του 2011 , γύρω στις 8 το βράδυ , όταν ο Δημήτρης Γκεντσίδης , ιδιοκτήτης ζαχαροπλαστείου , περπατώντας στο δρόμο , είδε τους φίλους δίπλα μας , τα μάτια του γέλασαν σαν να ήμασταν σαράντα χρόνια φίλοι και μας έδειξε τη φιλοξενία του · αισθανθήκαμε τόσο όμορφα .
Οι παππούδες του από την Αδριανούπολη εγκαταστάθηκαν στην Ορεστιάδα και συνέχισαν το επάγγελμά τους . Μόνο αυτό ; Όχι . Στο πίσω μέρος του μαγαζιού μας έδειξε με νοσταλγία φωτογραφίες από την Αδριανούπολη και μας εξέφρασε την αγάπη των παππούδων του ( και τη δική του ) για την πόλη , σαν να μοιράστηκε μαζί μας ένα κομμάτι του εαυτού του .
Τα μάτια του ήταν γελαστά και η προσπάθεια που έκανε περίπου για μισή ώρα με μισά τούρκικα να μας εξηγήσει τις φωτογραφίες, μας προκάλεσε το θαυμασμό .
Το μισό μαγαζί ήταν γεμάτο με φωτογραφίες της Αδριανούπολης και ιδίως άξιζε να δούμε τις ζωγραφιές του Συγκροτήματος του Σουλτάνου Βαγιαζήτ .
Μετά από λίγο, ύστερα από τηλεφώνημα, ήρθε στο μαγαζί ο Αντώνης Καïτάς, λεβεντόγερος
( 86 χρονών ) που ήρθε πρόσφυγας στην Ορεστιάδα από το χωριό Ασλανλί του Ουζούν Κιοπρού . Για περίπου μια ώρα μας διηγήθηκε τις αναμνήσεις του από την Αδριανούπολη .
Αν και πέρασε η ώρα δεν ήθελε να φύγει , η δε πρόσκλησή που μας έκανε για το σπίτι του ήταν ίσως το αποκορύφωμα της φιλίας .
Ο ζαχαροπλάστης μας έδωσε τη διεύθυνση όπου θα ήθελε να μας βρίσκει όλους
( adrianou125.blogspot.com ) .
Μπορώ να γράψω για σας στην επιφυλλίδα μου στην εφημερίδα της Αδριανούπολης ; ρώτησα εγώ . Ο λεβεντόγερος είπε : δε θα θυμώσουν μαζί σου που ήρθες κοντά μας ; Κι εγώ για να αποδείξω ότι δε θα θυμώσουν μαζί μου έβαλα στην επιφυλλίδα τη φωτογραφία τους .
Όσο γι` αυτούς που πάνε στην Ορεστιάδα , όταν δουν την πινακίδα «από το 1923» και μπούνε μέσα στο ζαχαροπλαστείο που βρίσκεται στον κεντρικό δρόμο , να δώσουν τα χαιρετίσματά μας από την Αδριανούπολη στο Δημήτρη.
Όταν καθίσαμε να πιούμε καφέ στη μέση της αγοράς , βλέποντας ότι μιλάμε τουρκικά , μας πλησίασε μια ηλικιωμένη γυναίκα ( ίσως ήταν η ιδιοκτήτρια του καφενείου ) . Και αυτή ήρθε πρόσφυγας από την Τουρκία . Ήθελε πολύ να μιλήσει μαζί μας και μετά από δυο λεπτά έστειλε το γιο της και έφερε ένα άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες της Αδριανούπολης και της Ορεστιάδας . Βλέποντάς τες προσεκτικά σάστισα . Όλοι ήταν εγκάρδιοι , φιλόξενοι .
Σ` αυτή την περίοδο που ισχύει το λεγόμενο ψέμα της παγκοσμιοποίησης , αν και είναι δύσκολο να κερδίσεις φιλίες , είναι όμως απαραίτητο .
Ευχαριστώ τον Σελτσούκ Ντούρανλαρ για τα καλά του λόγια , πράγματι είναι απαραίτητο να κάνεις (και κυρίως να κρατάς) φιλίες τη σημερινή εποχή . Χαιρετίσματα από την Ορεστιάδα και με το καλό να μας ξανάρθει .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου