Η γαλλική Αδριανούπολη

Ή πρώτη βέβαια  γνωριμία με τους Γάλλους δεν ήταν η Σοσιετέ Εμπεργιάλ ντε Σιεμέν ντε Φερ που αναφέρω παρακάτω αλλά η κατασκευή οχυρωματικών έργων στις όχθες του Έβρου κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου του 1854-56, όταν την κατέλαβαν δέκα πέντε χιλιάδες  Γάλλοι στρατιώτες.

Όταν ο σουλτάνος Αμπντούλ Αζίζ ταξίδεψε πρώτη φορά με τραίνο στο Παρίσι το 1867, κατάλαβε πως δίχως το συγκοινωνιακό αυτό μέσο δεν μπορούσε να επιτευχθεί ένας επιθυμητός συγχρονισμός της μεγάλης χώρας του και πήρε συγκεκριμένες αποφάσεις. Τελικά, ύστερα από τριετείς προσπάθειες με διάφορες Εταιρείες και συμφέροντα, κατέστη δυνατή η έναρξη των εργασιών σχετικά με την επέκταση των σιδηροδρόμων  μέχρι την Αδριανούπολη.

Ο Αμπντούλ Αζίζ, ο πρωθυπουργός Αλή Πασά και ένας Αυστριακός, ο Βαρώνος Χιρς, συμφώνησαν για την ίδρυση μιας κατασκευαστικής εταιρείας με την επωνυμία  Societe İmperiale des Chemins de Fer de la Turquie d’ Europe, η οποία  γύρω στο 1872 έφερε το τραίνο στην Αδριανούπολη.

Αναφέρουμε αυτό το πολύ σύντομο ιστορικό, για να το συνδέσουμε με την κατασκευή του Σιδηροδρομικού Σταθμού, που σήμερα είναι η Πρυτανεία του Πανεπιστημίου και βρίσκεται στο Κάραγατς και έχει παίξει και αυτός τον αρνητικό ρόλο του για την εκκένωσή του.

Το σύντομο ιστορικό και αυτής της λυπητερής έχει ως εξής:

Κατά τις διεργασίες στη Λωζάνη ο Ισμέτ Πασάς Ινονού απαιτούσε από την Ελλάδα χρηματική αποζημίωση τεσσάρων δισεκατομμυρίων χρυσών φράγκων, το μισό πολεμικό και εμπορικό ναυτικό, τα οποία η Ελλάδα δεν μπορούσε να τα δώσει.

Τότε οι εκπρόσωποι των συμμάχων Κέρζον, Πουανκαρέ και Μουσολίνι, Άγγλων, Γάλλων και Ιταλών δηλαδή, συμφώνησαν να δοθεί έναντι το Κάραγατς, που είχε και Σιδ. Σταθμό και έτσι η Αδριανούπολη δε θα χρειαζόταν καινούργιο, καθώς  και μια περιοχή γύρω από αυτόν, ένα τρίγωνο δηλαδή μέχρι το Μποσναχώρι, επιφάνεια γης μεγάλη και εύφορη,  ενώ η αρχική σκέψη ήταν να θεωρηθεί σύνορο το ποτάμι.

Ιωάννης Αλατζάς

" Ζω την Αδριανούπολη "

Αδριανούπολη 2014