Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011
Σάββατο 26 Μαρτίου 2011
Κυριακή 20 Μαρτίου 2011
Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011
Αδριανούπολη 1880
Σε γαλλικό βιβλίο του 1884 διαβάζουμε τις εντυπώσεις της συγγραφέως Clara Filleul de Pétigny
που επισκέφτηκε την Αδριανούπολη περίπου το 1880 :
Τα πιο αξιοσημείωτα μνημεία της Αδριανούπολης είναι το τζαμί του σουλτάνου Σελίμ και η αγορά του Αλή Πασά .
Το τζαμί είναι χωρίς αντίρρηση το ωραιότερο του είδους του . Από τον πρώτο εξώστη μπορεί κανείς να δει μια υπέροχη θέα . Γύρω από την πόλη υπάρχει μια θαυμάσια εξοχή , γεμάτη με εκπληκτικές ομορφιές .
Η αγορά του Αλή Πασά είναι ένα οικοδόμημα χτισμένο με άσπρα και κόκκινα τούβλα . Το μήκος του είναι περίπου τριακόσια πόδια . Εδώ πουλάνε σάλια , μουσελίνες , κοσμήματα .
και πίσω το Üç Şerefeli Camii .
Η Αδριανούπολη έχασε πολύ πληθυσμό στην πανούκλα του 1812 και του 1813 . Τα περίχωρά της υποφέρουν από τις ληστείες και τις αρπαγές .
Δεν έχει την κίνηση που θαυμάζαμε άλλοτε και το εμπόριό της υποφέρει .
Πηγή : Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας (Ψηφιακή )
Κυριακή 13 Μαρτίου 2011
Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011
Κυριακή 6 Μαρτίου 2011
Η παράδοση του Καραγάτς στην Τουρκία
Στις 11 Οκτωβρίου 1922 υπογράφηκε η Ανακωχή των Μουδανιών . Ως αποτέλεσμα της ανακωχής , η Τουρκία πήρε την Αδριανούπολη στις 11 Νοεμβρίου 1922 .
Στις 24 Ιουλίου 1923 υπογράφηκε η Συνθήκη της Λωζάννης . Με ειδικό πρόσθετο πρωτόκολλο η Ελλάδα έδωσε στην Τουρκία , ως αποζημίωση για τον πόλεμο που έχασε , τη ζώνη Καραγάτς-Μποσνάκιοι .
Στις 15 Σεπτεμβρίου 1923 , τις μεσημεριανές ώρες , ο Αναπληρωτής Νομάρχης Αδριανουπόλεως Abdullah Naci Bey και ο Έλληνας έπαρχος Μαυρίδης , υπόγραψαν πρωτόκολλο παράδοσης του Καραγάτς στην Τουρκία .
Μπροστά στη Νομαρχία Αδριανουπόλεως συγκεντρώθηκαν οι αρχές της πόλης ( που ήταν μέλη της αντιπροσωπείας της Τουρκίας στις διαπραγματεύσεις ) , φοιτητές , πλήθος κόσμου και μαζί με την αστυνομία βάδισαν προς το Καραγάτς .
Το πλήθος έσβησε τα ελληνικά γράμματα από το Δημαρχείο του Καραγάτς και μετά κατευθύνθηκε προς το Σταθμό του Καραγάτς .
Lozan caddesi - Οδός Λωζάννης
Από τότε το Καραγάτς είναι το μόνο κομμάτι γης δυτικά του Έβρου που ανήκει στην Τουρκία .
Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011
Η γέφυρα του ποταμού Έβρου - Meriç Nehri Köprüsü
Η γέφυρα του Έβρου ( Νέα Γέφυρα ) κατασκευάστηκε στα χρόνια του σουλτάνου Μαχμούτ Β` . Τα θεμέλια τέθηκαν το 1833 . Το 1842 άρχισε η κατασκευή της γέφυρας και ολοκληρώθηκε το 1847 επί σουλτάνου Αμπντούλ Μετζίτ .
Πριν από τη σημερινή γέφυρα , που ονομάστηκε Νέα Γέφυρα , υπήρχε μια ξύλινη . Σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες το 1785 έγινε Δεύτερη Γέφυρα , που καταστράφηκε στην πλημμύρα του 1827 και επισκευάστηκε για 3874 γρόσια .
Το 1837 ο σουλτάνος Μαχμούτ Β` επισκέφτηκε την Αδριανούπολη και διέταξε την κατασκευή πέτρινης γέφυρας . Η κατασκευή συνεχίστηκε στα χρόνια της βασιλείας του γιου του Αμπντούλ Μετζίτ και ολοκληρώθηκε το 1847 .
Οι πέτρες που χρησιμοποιήθηκαν για να γίνει η γέφυρα προέρχονταν από τα περίχωρα του Αρναούτκιοι και από ερείπια παλιών κτιρίων .
Η γέφυρα έιναι μήκους 263 μέτρων και πλάτους 7 . Στηρίζεται σε 13 βάσεις , που ενώνονται με 12 οξυκόρυφες καμάρες . Στις καμάρες , και από τη μια και από την άλλη μεριά υπάρχουν
τυφλές αψίδες , που αφαιρούν βάρος από την πέτρινη κατασκευή .
Στις τυφλές αψίδες υπάρχουν , και από τις δυο μεριές της γέφυρας , μορφές από δράκοντες
( παραδοσιακό τουρκικό μοτίβο , από την εποχή των Σελτζούκων ) . Στις δυο πρώτες τυφλές αψίδες
( στην κατεύθυνση από το Καραγάτς προς την πόλη ) , στην αριστερή μεριά υπάρχει εξάγωνο αστέρι μέσα σε μισοφέγγαρο και ημερολόγιο με 12 ζώα στη θέση των μηνών και στη δεξιά μεριά μαρμάρινο ανάγλυφο με αντικριστούς δράκοντες . Όλα αυτά είναι σύμβολα της ευημερίας που φέρνει το νερό.
Στη μέση της γέφυρας υπάρχει μαρμάρινο κιόσκι ( Seyir Köskü ) . Είναι ένα στεγασμένο μπαλκόνι με ωραία θέα στο ποτάμι και στο Σελιμιέ Τζαμί . Η οροφή του μπαλκονιού στηρίζεται σε τέσσερις μαρμάρινες κολόνες και στο εσωτερικό της έχει παραστάσεις σχετικές με τους πολέμους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας .
Στη δυτική εξωτερική πλευρά της οροφής υπάρχει ανάγλυφη επιγραφή σε παλαιοοθωμανική γραφή με το σύμβολο του ήλιου , που καταστράφηκε στους Βαλκανικούς πολέμους και ξαναχαράχτηκε το 1966 .